Nog langer geen internet in de buurt, maar wel eindelijk de tijd om wat te schrijven voordat we het vergeten ;)

Op dit moment is het 29 oktober 21:00. We zitten weer in een ger-tent, voor de tweede keer. Dit keer zitten we in de bergen op meer dan 2000 meter. Het is buiten een graad of -10 in de sneeuw, binnen een aangename 25 graden. Het vuurtje, gestookt op poep van de beesten hier, brandt goed.

Maar voordat we verder vertellen over Mongolië, eerst een kort verhaaltje over de treinreis Irkutsk-Ulan Bator. Vanuit de homestay zijn we netjes door een transfer naar de trein gebracht, die 21:50 zou vertrekken. Deze keer 2e klas, maar wat blijkt de trein is niet vol dus we hebben alsnog een coupé voor onszelf! De trein was dit keer meer wat we van te voren bij de trein hadden voorgesteld: oud, kleurrijk en weinig voorzieningen. De waterkoker werd zelfs op kolen gestookt. Helaas was het toilet niet veel soeps... het stonk (en Irkutsk was nog wel het beginpunt van de trein) en de kraan om je handen te wassen deed het niet... Maargoed het gaat om 2 nachtjes, dus te overzien!
Toen de trein vertrok kwam er een schattig klein Mongools meisje langs alle coupés om koekjes uit te delen. Ze kwam daarna nog vaker door de trein heen huppelen met een jojo en ze wilde graag dat we gingen ‘jojo-en' voor haar, aangezien dat haar nog niet lukte. Zo bleef ze nog een tijdje in onze coupé en besloten wij onze beste Mongools op haar te oefenen. Met de Lonely Planet in de hand begonnen we met een paar zinnetjes en ja hoor ze begreep het! Het leuke was dat in de LP ook de Mongoolse tekst erbij staat, dus op den duur had ze dat door en ging ze alles voor ons voorlezen. We kregen dus privéles! Zo schattig, ze was 7 jaar en kon al echt goed voorlezen!

De volgende dag om 13h komen we aan op station Nauskhi (station voor de grens), hier zou het dan moeten gebeuren... de controles! We lazen in de LP dat de trein soms wel tot 11 uur lang daar kon stilstaan. De provodnik maakte ons duidelijk dat we over 5 uur in ieder geval terug moesten zijn, want dan zouden de controles beginnen... En ja dat waren 5 lange, lange uren op een stationnetje bij een heel klein ‘dorpje' waar gewoon niets, maar dan ook niets was! Oh, volgens Wouter was er wel meer: wel geteld 3 souvenirskraampjes, een supermarktje en een verlaten parkje... oké vooruit ;)

Rond 17h werd de trein alweer wat drukker en er kwam een jongen samen met een Rus naar binnen, hevig zoekend waar te verblijven... wat natuurlijk een beetje vreemd was, want iedereen heeft vaste zitplaatsen. Even later kwam de jongen naar onze coupé en we vroegen hem waar die vandaan kwam: ‘Holland' was z'n antwoord... Hij dumpte z'n spullen bij ons en ver excuseerde zich, omdat hij nog niet wist waar hij mocht liggen... wij hielden nog even voor de grap voor dat we Duits waren, maar helaas houdt Yasmin dat nooit lang vol. Even later vertelde de jongen, die onderhand een naam had gekregen (Guus) zijn verhaal. Gisteren was hij met de zelfde trein gegaan, had ook uren stil gestaan... totdat de controles begonnen.
De controles bestaan uit het volgende. De eerste controle bestond uit het bekijken van je paspoort en de bijbehorende papieren (je moet je in Rusland geregistreerd hebben anders krijg je problemen bij de grens). Vervolgens werd er gecheckt op ‘verboden' handelswaren in de trein en werkelijk waar, we wisten niet dat de trein nog zoveel luikjes en kastjes had! Opeens leek de trein een heel stuk groter, het gangpad kon nog een stuk dieper dan dat het tapijt je doet laten zien en het plafond bevat ook nog een hoop extra ruimte! Het schijnt dat de Mongoolse handelaren vaak erg zenuwachtig voor deze controle zijn en ze vaak ook gebruik maken van al deze ruimtes! Tot slot de paspoortcontroles... Dan nemen ze voor een half uur je paspoort in en wordt alles minutieus gecontroleerd.
Helaas, had Guus een foutje gemaakt met z'n visa... die was 1 dag eerder verlopen. Dus meneer werd de trein uitgekickt en kon terug naar Nederland. Daar had hij natuurlijk ook geen zin in, dus na veel te hebben geprobeerd kwam hij uiteindelijk daar een lokale Rus tegen die kennelijk een gat in de markt heeft gevonden. Het op een snelle manier regelen van een legaal visa. Met het betalen van wat euro's kon hij wel binnen een dag een visum krijgen, hij schijnt hiervoor wel bij 6 verschillende (politie)bureaus geweest te zijn. Iedereen en alles heeft natuurlijk een ‘vergoeding' gekregen, zodat hij nu in de trein kon. Guus €700 euro armer, maar mét visa, eindelijk richting Ulan Bator. Wat was hij blij toen de trein eindelijk begon te rijden en hij het land uit kon... Eigenlijk waren wij ook wel blij Rusland te verlaten, we hebben het erg naar ons zin gehad maar de mensen daar zijn toch, anders... ze lachen bijna nooit, groeten niet (ze kijken je bv niet eens aan als je op een verlaten pad ze tegenkomt) en doen weinig moeite om zich verstaanbaar te maken (anders dan Russisch). Alhoewel Irkutsk al een stuk beter was dan Moskou, hebben wij goede hoop op Mongolië!

Het eerste station in Mongolië... je denkt alles te hebben gehad, maar nee hoor... zij moeten ook alles weer opnieuw gaan checken! Weer paspoortcontrole, bagagecheck etc. Kortom, weer een paar uur stilstaan... en je vraagt je tijdens al deze uren ook sterk af waar ze al die tijd voor nodig hebben, want een uurtje zou waarschijnlijk ook voldoende geweest zijn. Al met al hebben we die dag zo'n 9 uur stilgestaan! Maar gelukkig bleef de trein daarna wel doorrijden.
De trein zou 6:20 arriveren (lokale tijd). Wij hadden uitgezocht dat Mongolië net als Irkutsk GMT +8 was, dus we konden de wekker gewoon een uur voor tijd zetten. Helaas bleek dat ze in Mongolië de zomertijd hebben afgeschaft, dus we stonden al om 4:20 (lokale tijd) op... kwamen we natuurlijk pas achter nadat alles ingepakt was! Eenmaal op station aangekomen, werden we opgewacht door Bert de Groot. Een Nederlander die al 12 jaar in Mongolië woont en daar z'n vrouw en kinderen heeft. Hij zou de tour voor ons regelen, we zijn benieuwd!

Liefs, Yasmin en Wouter