Heel verhaal hieronder, maar dit is ons verslag van onze belevenissen in de Gobi-woestijn en de laatste dag in de hoofdstad Ulan Bator. De foto's volgen later...

Dag 1
Lokale tijd 6:20 opgehaald van het station door Bert en de buschauffeur, die ons ook voor de rest van de week zou rondrijden. Mongolië staat steeds meer bekend om tasjesdieven en op het treinstation kwamen we daar al achter, omdat Bert zijn telefoon kwijt was en met veel ‘kabaal' dacht dat z'n buurman die had.... maar gelukkig was het loos alarm. De tour zou vertrekken vanaf het huis van Bert, dus daar gingen we als eerste naar toe. Aangezien we tijdens deze tour niet zoveel douchemogelijkheden hebben (tot nu toe nog niets!), mochten we nog even gebruik maken van zijn douche! Even later arriveerde onze kokkin, die ook nog enigszins wat Engels spreekt. Met een 4WD busje, volgestouwd met (voorgemaakt) eten, drinken, extra jerrycan met brandstof op het dak, kookgerei en slaapspullen zijn we vertrokken richting het zuiden. Na een uurtje arriveerden we al bij het begin van de woestijn. Nu stellen de meeste van jullie een woestijn voor als een bak zand, maar (zoals ook op de foto's te zien is) is deze woestijn anders. Gobi betekent letterlijk ‘woestijn' en de Gobi bestaat maar voor 3% uit zandduinen. Het bevat vele steenachtige vlaktes, ruige boomloze bergen en met struikgewas begroeid gebied. Verder is de Gobi één van de minst bewoonde regio's op aarde, namelijk 0,5 persoon per vierkante kilometer.
Onze eerste indrukken van Gobi: glooiend landschap bestaande uit steenachtige grond en af en toe wat laagbegroeiing. Verder hebben we nog verschillende dieren gezien. Namelijk eindeloze hele kleine vogeltjes die heel snel kunnen vliegen en soms met de bus meevlogen, erg mooi om te zien.... maar moeilijk te fotograferen. Verder zien we veel schapen en geiten in 3 kleuren (zwart/bruin/wit), kleine stevige paarden, een verdwaald vosje en vele woestijnmuisjes. We hoorden dat de winter vorig jaar erg slecht was geweest (extreem koud). Hierdoor zijn er vele dieren doodgegaan en dat is nu dan ook goed terug te zien, aangezien je regelmatig skeletten langs de weg ziet liggen. En ook kwamen we al snel de bekende gertenten tegen, waarin de Mongoolse nomaden leven. De wegen waar we op rijden zijn sporen van andere auto's, de ene wat dieper uitgegraven dan de ander. En na verloop van tijd is in de verste verte niets meer te zien, dan eindeloze vlaktes en heuvels. Je hoopt dan ook maar van ganser harte dat de buschauffeur weet waar hij naar toe moet, aangezien er zeer zeer zelden maar een bordje is te vinden. Op z'n snelst rijden we 60km/h, maar meestal tussen de 30 en de 50km/h en zo af en toe staan we bijna stil. Kortom, 250km rijden doe je niet in 2,5 uur maar gerust een hele dag!
De eerste lunchpauze is gelijk op een prachtige locatie, midden in de woestijn bevind zich een apart rotsgebergte (zie foto's). Op een topje in het gebergte dacht Yasmin 2 grote slangen te zien en Wouter moest er maar een stokje naar gooien om te kijken of ze leefden. Gelukkig het viel mee ;) het waren waarschijnlijk de hoorns van een berggeit of -schaap, wat in ieder geval een prachtige foto heeft opgeleverd! Na de lunch zijn we verder gaan rijden en je blijft je verbazen over eindeloze vlaktes en bergen die maar niet dichterbij willen komen. Na meer gepasseerd te zijn begon de zon al aardig te zakken, tegen 6 uur wordt het al snel donker en wil je eigenlijk niet heel veel verder nog moeten rijden.... Op dat moment kwamen wij er achter dat alle slaapplekken ter plekke nog geregeld moesten worden.... maar er is geen hotel of stad in de buurt en alle toeristisch gerkampen waar je normaal met deze tour in de zomer zou verblijven zijn gesloten en afgebroken. Dus we zijn afhankelijk van de nomaden die hier zo her en der hun gertent nog hebben staan en ook dat is lastig aangezien het winter wordt en ze naar andere regio's vertrekken! De eerste avond begon de zon al aardig te zakken toen wij wat bergjes in reden en dan begin je je toch een beetje af te vragen of het allemaal nog wel goed gaat! De kokkin en buschauffeur beginnen dan steeds meer in hun hakkie-takkie taal te praten en onrustiger te rijden, maar uiteindelijk vonden we 2 gertenten. Er werd gevraagd of wij daar mochten overnachten en gelukkig dat mocht en kon. Dit was de eerste keer dat we een ger van binnen zagen, zie foto. Van buiten is het is rond en wit met een rokende pijp, en dan de binnenkant, ze hebben allemaal een zelfde typische inrichten. Een aantal bedden, kleurrijke tapijten aan de muur, in het midden een kachel (gestookt op hout/poepkolen) en een tafeltje en soms wat kastjes. En dit is dan ook hun hele huis, lekker overzichtelijk in één ruimte. Buiten slapen meestal één of twee honden.
Er waren twee gertenten, in de eerste sliep oma met kleinzoon en in de andere de vader. Moeder en de wat oudere kinderen zijn in de stad, omdat ze naar school moeten. Er was dus ruimte over om daar te slapen. De eigenaar van de tent (vader), die bleef er dus ook slapen. We krijgen toen we eenmaal binnen waren gelijk typisch Mongoolse thee aangeboden wat ze overal in Mongolië drinken: een klein beetje thee met heel veel geitenmelk en zout... erg apart. Met avondeten delen we altijd het meegenomen eten met de mensen van de gertent. Verder is het allemaal heel primitief, ze hebben wel vaak een zonnepaneel met een accu waardoor ze een tv'tje (zwart-wit), decoder/schotel en een lamp van elektriciteit kunnen voorzien. Verder is net zoals in de Gobi het water, in en rondom een gertent, erg schaars. Dat betekent, geen douchemogelijkheden en je behoefte in de openbare lucht doen of een latrine als die er is. Na het eten gingen we buiten tandenpoetsen en toen keken we onze ogen uit naar alle steren. Het was helemaal helder en het leek net alsof je je in een koepel bevond, nergens zoveel sterren gezien, waar je ook keek zag je sterren: hele duidelijke Melkweg en een aantal voor ons herkenbare sterrenbeelden. Het was onbeschrijfelijk mooi! Met een lekkere 25 graden vielen we in slaap... Midden in de nacht werden we wakker en brandde de kachel helaas niet meer zo lekker en met een resterend tempratuurtje van 5 graden baal je dat je niet wat meer had aangedaan...

Dag 2
Na een goed ontbijt, nemen we nog even een kijkje rondom de gertent. We zien dat er een enorme kudde geiten is gearriveerd, deze kudde is eigendom van deze familie. Oma is al druk bezig met het melken en ondertussen is de zoon bezig om het haar wat gemakkelijker te maken. Hij gebruikt hiervoor een van de traditionele melktechnieken van de nomaden hier: het in elkaar haken van de hoorns van de geiten om ze vervolgens om de nek vast te binden, waardoor het melken een stuk efficiënter kan! We moeten wel zeggen dat het er erg grappig uitziet (zie foto). Daarna vertrekken we tegen 9 uur verder richting het zuiden. Het landschap verandert langzaam in een steeds vlakker landschap, waar je eindeloos in de rondte kan kijken. We hebben lunchpauze in een klein ‘dorpje' in de woestijn.
Zo af en toe zijn er kleine dorpjes of zelfs een stad te vinden, bestaande uit vooral een hoop gertenten en wat stenen gebouwen: supermarktjes, scholen, hotels, etc. Verder heb je eindelijk weer mobiel bereik (helaas voor Yasmin alleen met Vodafone) en er is elektriciteit te vinden! Enige wat nog ontbreekt, is stromend water en riolering.
We kregen tijdens de lunch een typisch Mongoolse hap: uiteraard weer de melkthee (die dit keer wel héél erg zout was), salade en een soort appelflap, alleen dan gevuld met schapen- en geitenvlees. Schapenvlees wordt heel veel in Mongolië gegeten aangezien ze in grote getalen aanwezig zijn. De smaak is oké... maar het is érg vet en het stinkt! Met een beetje ketchup was het aardig weg te werken, maar de vierde werd toch wel erg veel. Daarna hebben we nog wat lokale supermarktjes bekeken, om vervolgens verder te rijden. Deze dag moesten we een heel eind rijden. Tegen het avonduur bereiken we Tsogt Ovoo waar we dit keer in een hotelletje overnachten. Ook hier geen stromend water en buiten bevond zich dus een latrine. Ze hadden nog wel een schattig kastje staan, waar water in een bak gegoten werd en dat kon je dan met een kraantje aftappen. Er was in ieder geval elektriciteit, zodat we onze camera's en laptop konden opladen!

Dag 3
Na een vroeg ontbijt vertrekken we weer verder richting het zuiden. Vandaag zou een drukke dag worden, aangezien we twee bijzondere plekken in het zuiden van de Gobi zouden gaan bekijken en uiteraard weer veel kilometers moeten afleggen. Het landschap was in het begin weer redelijk vlak en net op het moment dat je denkt het allemaal wel te hebben gezien, doemt er in de verte de toppen van besneeuwde bergen op. Even op het kaartje kijken wat het zou kunnen zijn... en ja hoor we zien een wat bergen op het kaartje aangegeven waarvan de hoogste toppen rond de 2600m liggen. Alleen doordat alles voor de rest redelijk vlak is duur het nog zó lang voordat je in de buurt bent, de bergen lijken werkelijk niet dichterbij te komen.
Maar we rijden door richting Bayanzag, een plaatsje dat om twee dingen bekend staat. Het eerste waar het bekend om staat zijn de wereldwijd bekende opgravingen in 1922 door paleo-ontologist Roy Chapman Andrews van zo'n 100 dinosaurussen (botten) en de eerste ter wereld gevonden dinosauruseieren. Deze botten en eieren zijn voor een gedeelte te zien in het Natuur historisch museum in Ulan Bator, die we uiteraard gaan bekijken. Mongolië is met 40 dinosaurussoorten het tweede belangrijkste land (USA, 64 soorten). Maar naast dit interessante feit, waar op dit moment ter plaatse eigenlijk weinig van terug te zien is, staat het bekend om het stukje landschap. Het wordt ook wel de Flaming Cliffs genoemd: rode zandstenen kliffen. Ze worden ‘Flaming Cliffs' genoemd, omdat ze (vooral tijdens zonsondergang) op vlammen lijken door de kleur. Eenmaal daar aangekomen ziet het er inderdaad prachtig uit! Opeens een stukje compleet ander landschap, bizar maar mooi!
Na een uitgebreide pauze, wat door de kliffen te zijn gelopen/geklommen en mooie foto's te hebben gemaakt, gaan we door richting de besneeuwde bergen op weg naar de gletsjer bij Yolin Am. Yolin Am staat bekend om zijn buitengewoonlijke verschijning: een vallei midden in de Gobi waar gedurende het grootste gedeelte van het jaar meters dik ijs ligt. Om daar te komen moesten we verder rijden richting de bergen... en na verloop van tijd kwamen ze eindelijk eens echt dichterbij. De zon begon al aardig te zakken wanneer wij de bergen inreden... Dus wij hadden zo iets van, hmm hopelijk weten ze wat ze doen, want om in het donker door de bergen te rijden waar de wegen ook niet meer zichtbaar zijn door de sneeuw leek ons niet een heel prettig idee. En dat gevoel werd alleen maar sterker nadat we ook daadwerkelijk voor de derde keer langs het zelfde punt reden in de bergen en die twee voorin weer sneller in hakkie-takkie taal begonnen te praten (Yasmin-stress-momentje). Maar werkelijk waar opeens uit het niets doken er drie gertenten op, wat een opluchting en hopelijk kunnen we hier ook slapen. Na even overleggen krijgen we te horen dat we hier vanavond gaan slapen, maar dat we nu eerst doorrijden naar Yolin Am.
Na een klein halfuurtje rijden en nog 2 km langs een watertje/ijs te hebben gelopen komen we bij een steeds smaller wordende kloof waar meer ijs lag. Het schijnt in de zomer een heel aparte vertoning te zijn, omdat het dan warm is en er geen sneeuw ligt, maar wel opeens heel veel ijs. Ondanks dat het al aardig aan het schemeren was, was het de moeite waard om Yolin Am by night te zien en een stukje door de prachtige bergen gewandeld te hebben met ondergaande zon! Terug naar de Ger, want het wordt onderhand wel heel erg koud (-10). Heel speciaal om weer bij een familie in een gertent te mogen slapen en dit keer zelfs midden in de bergen in de sneeuw.

Dag 4
We besloten de ochtend heel vroeg op te staan om de zonsopgang vanaf de bergen te aanschouwen. Om 7:30 zou de zon opkomen, dus wij zaten iets voor die tijd buiten op een heuvel te wachten. Wel dik ingepakt, want ‘s ochtends vroeg is het echt op z'n koudst en het waaide die dag nogal! De zon kwam op, prachtig om te zien... Een paar mooie foto's gemaakt en toen snel weer richting de ger, aangezien we al rook uit de pijp zagen komen en dat toch wat aantrekkelijker leek dan de kou (>-10) en scherpe wind buiten!
Rond een uurtje of 9 namen we afscheid van de lieve Mongoolse man. Voordat we de bergen verlieten tapten we eerst nog wat water uit een putje, dit keer was het wel lekker water. Bij het vorige water (gekookt water voor thee/koffie) had je elke keer het idee dat er een schaap of geit in het water had gelegen ofzo... en zoals we al eerder over schapen vertelden, het stinkt... en dat maakt de koffie niet lekkerder ;)
Eenmaal de bergen gepasseerd troffen we een gebied waar je af en toe wat meer typische zandduinen ziet. We zouden vandaag ook richting Hongoryn Els gaan, één van de grootste en meest spectaculaire zandduinen in Mongolië. Ze worden ook wel de ‘duut mankhan' (zingende duinen) genoemd. Wanneer er wind is en afhankelijk van de warmte maakt dat een apart/zingend geluid in de duinen (zou moeten klinken als een vliegtuig motor die vertrekt of juist land). De duinen zijn tot 300m hoog, 6-12km wijd en ongeveer 150km lang. Maar voordat we daar waren, was het weer een lange tocht. Maar het landschap was niet zo plat meer, meer duinen en heuvels. We zagen vandaag ook veel kamelen rondlopen, vaak in kuddes en eigendom van iemand. Langs de weg liep een oud Mongools vrouwtje met 2 kamelen die voorzien waren van een ‘zitvlak', zodat er op gereden kon worden. Uiteraard gingen wij even een stop maken en in ruil voor wat koekjes mochten we even op de kameel gaan zitten. Wouter mocht eerst en voor hem was het de eerste keer en niemand (Yasmin zegt nogmaals sorry) had gewaarschuwd dat een kameel nogal wat lompig overeind komt (eerst de achterpoten). Dat heeft voor komisch moment gezorgd en zelfs het oude vrouwtje kon haar lach niet inhouden! Leuke ervaring.
Aan het eind van de middag komen we aan bij Hongoryn Els. Voordat we echt even de duinen in konden, gingen we eerst langs een ger vragen of er meer families in de buurt waren.
De nomaden die in gertenten leven verhuizen ongeveer 4 keer per jaar, meestal wanneer het seizoen verandert. Helaas kwamen wij vaak op plekken waar het in de winter erg koud kan worden en dus de nomaden voor die tijd vaak al verhuisd zijn. Wij zijn hier aan het begin van het winterseizoen, maar gelukkig zijn er nog enkele families te vinden die toch wat langer blijven... maar het is allemaal wel wat meer zoeken!
Ze vertelde dat er achter de duinen nog een aantal families waren. Helemaal goed, dus we hadden nog even de tijd om bij de duinen te stoppen en erop te klimmen! Het was zo'n bizar gezicht, uit het niets duikt er opeens een enorme zandduin op... Daaromheen is gewoon verdord, steenachtig land en dan opeens een metershoge zandhoop (wit/geel woestijnzand). Heel apart gezicht. Vooral ook, omdat achter de duinen een watertje liep met wat meer groene vegetatie... compleet tegenovergesteld. We reden door en vonden een ger die vlak langs de duinen stond, weer een prachtige locatie om te slapen! Je zag dat ook zij al bezig waren met de voorbereidingen voor de verhuizing. Eén gertent was al redelijk afgebouwd en alleen het geraamte stond er nog (zie foto). Deze familie had zelfs een kat als ‘huisdier', ze bonden hem in de tent wel vast aan een touwtje van zo'n 50cm maar ze waren wel lief voor hem. Maar we begrepen dat de kat meer diende voor de vele woestijnmuisjes hier in de buurt! We kregen met z'n tweetjes een privé-tent. De tent was wel erg basic en van binnen geen licht (zonnepaneeltje was alleen bij de tent waar de familie sliep). Maar dat maakte het, met het op hout gestoken vuurtje en een weer een prachtige sterrenhemel alleen maar meer romantisch ;)

Dag 5
Ook vandaag zou het weer een lange dag in de auto worden... zo'n 306 km richting het noorden! Het landschap verandert toch steeds weer een beetje... nu hadden we af en toe maanachtig landschap ertussen zitten. Grijzig van kleur en hele rare ‘hobbels / heuvels'. Aan het eind van de middag arriveren we bij onze bestemming Ongiin Khiid. Het bestaat uit de overblijfselen van 2 monasteries (kloosters): Barlim Khiid en Khutagt Khiid. Er is weinig van over, maar wel interessant om de ruïnes te bekijken. Het klooster (en vele, nagenoeg alle, kloosters) zijn door de Manchurians vernietigd en later (na restauratie) weer in de dertige jaren door Stalinistische zuiveringen. Mongolië is altijd al een Boeddhistisch land geweest, maar gedurende het communisme (1930-1990) is er dus veel vernietigd en werd het bijna verboden. Sinds dat het land democratisch is geworden (1990) speelt het geloof weer een grotere rol en worden vele kloosters weer herbouwd en opengesteld.
Helaas was het zondag en is het klooster dan voor bezoekers dicht... maar na enig overleg met de beheerder werd het voor ons opengemaakt en konden we het alsnog bekijken. Het klooster wordt nu nog steeds gebruikt. Eén tempeltje en een grote Ger zijn van binnen mooi aangekleed en actief voor de monniken, die komen er ook elke dag maar wonen niet meer in het ‘klooster'.
Die avond konden we overnachten bij de familie van de beheerder van het klooster. Ze wonen ook daadwerkelijk op het terrein van het klooster. Op dit moment was alleen moeder en haar zoontje aanwezig. Het kleine zoontje wordt een lama (een boeddhistische priester), net zoals zijn vader is. Er schattig jochie (zie foto's). Ze hadden 3 gers, waarvan 2 aan elkaar gekoppeld waren. Deze ger was zelfs zo luxe, dat er normaal elektriciteit aanwezig was (alleen deed het die avond niet, omdat het die dag stuk gegaan was... de volgende ochtend werkte het weer). Ze hadden zelfs een diepvriezer, een koelkast en een computer erop aangesloten! Nadat het vuurtje weer lekker was aangewakkerd, konden we lekker gaan slapen.

Dag 6
De één na laatste dag alweer van onze Gobi-tour... En uiteraard ook vandaag redelijk wat kilometers gemaakt om aan het einde van de middag Karakorum te bereiken.
In 1220 besloot Chinggis Khaan de hoofdstad te verplaatsen van Khentii naar Karakorum (373km van de huidige hoofdstad Ulan Bator). Voor 40 jaar heeft het als politiek, cultureel en economisch hoofdstad gediend. Nadat het Mongoolse rijk uiteenviel werd Karakorum verlaten en later vernietigd door de Manchurian soldaten in 1388. Van datgeen wat overgebleven was werd gebruikt om Erdene Zuu Khiid (klooster) te bouwen in de 16e eeuw. Helaas werd deze net zoals al die andere kloosters ook tijdens de Stalinistische zuiveringsacties vernietigd. Ook dit klooster werd met de komst van de democratie weer actief. De volgende morgen gaan we het bekijken, wanneer ook de ochtend ceremonies aan de gang zijn.
Na een lange rit met landschap dat weer meer glooiend wordt, bereiken we eindelijk Karakorum. Het plan was als volgt: eerst naar een badhuis om te gaan douchen (YESH!!). Uiteraard is hier ook geen stromend water, maar er zijn wel een paar badhuizen waar de lokale bevolking naar toe gaat om warm te douchen en of naar de sauna te gaan. Maar wat heerlijk om na 6 dagen eindelijk weer onder een douche te stappen! Wouter had onderhand al geen gel meer nodig en Jasmins haar was net flostouw :P
Na de overheerlijke douche zijn we naar een cafeetje gegaan om wat te eten. Net als in Rusland is in Mongolië alcohol een probleem. Ook hier lusten ze graag wodka, maar gelukkig beginnen ze al meer bier te drinken en vind er als het ware een omslag plaats. In het cafeetje aangekomen treffen we wat mensen die gezellig wodka drinken en 1 man die alleen zit met een lege fles wodka voor z'n neus... kijkt wat glazig voor zich uit en jahoor na 5 minuten valt die pontificaal met stoel en al om en blijft liggen! Na een paar minuten vond de barkeeper het wel welletjes geweest en vroeg de andere gasten hem eruit te dragen... maar die man woog over de 100kg, dus dat ging niet echt! Wat ons opviel was dat ze zich erg schaamde voor hem naar ons toe en vroegen of we ergens anders wilde zitten... dus we kregen een privéruimte waar ook een grote tv stond, die normaal gesproken gebruikt wordt voor karaoke. En ja karaoke is héél populair in Mongolië, overal in Ulan Bator zie je karaokebars! Uiteraard kregen we weer schaap (beeeehhh) te eten, dit keer in de vorm van dumpling. Best lekker, maar voorlopig hebben we echt genoeg schaap gehad!
Op naar onze slaapplek. We zouden bij vrienden van Bert verblijven. Zij hebben in de zomer een touristcamp en uiteraard is deze nu ook gesloten. Maar speciaal voor ons mochten wij een nachtje in zo'n commerciële ger slapen. En ja, er was normaal elektriciteit en zo'n grappig wasbakje waar je zelf water in een bak boven moet gieten. Uiteraard blijft het gewoon een ger, maar het mist toch wat charme ;) Maar we kregen wel weer een privéger en er was voor 's avonds een muzikant ingehuurd. Hij speelde op 3 soorten instrumenten (platte harp / houten fluit / horse-gitaar achtig iets met 2 snaren, strijkinstrument). We kregen voor een uur een mini-concert, met allemaal typisch Mongoolse liedjes! Erg leuk om te zien en te horen.

Dag 7
De laatste dag... 's ochtends een bezoek gebracht aan het klooster Erdene Zuu. Het was het eerste Boeddhistische klooster in Mongolië. Ondanks dat er veel vernietigd was, waren er 3 tempels gespaard gebleven voor een onbekende reden. En deze waren werkelijk waar prachtig. Van binnen waren alle beschilderingen en beelden nog origineel uit de 18e eeuw. We kregen een rondleiding, waar info over het klooster zelf en over het geloof werd gegeven. Erg interessant, want nu kunnen we de betekenissen van vele afbeeldingen en beelden beter begrijpen. Daarna konden we het klooster verder zelf verkennen. In de ochtend heb je elke dag ceremonies waarbij de monniken gaan bidden, etc., hier mag je gewoon bij zijn. Erg mooi om zo'n ritueel gezien te hebben.
Na het klooster hebben we nog een rondje gelopen over de zwarte markt. Een heleboel kleine kraampjes waar van alles te koop is. Ze houden kennelijk van snooker, aangezien er wel 10 snooker tafels buiten stonden. Wat ook grappig was om te zien, was hoe het water werd rondgebracht naar alle kraampjes: via een tank op een kar dat door een ezel werd vervoerd. Toch ongelooflijk, dat bijna 43% van alle Mongolen (die dus buiten Ulan Bator wonen) geen stromend water heeft. Iets wat voor ons zo normaal is, moeten zij elke dag maar weer zien te regelen.
Na de zwarte markt beginnen we aan de terugtocht naar Ulan Bator. En wat zien we: een geasfalteerde weg! Op Ulan Bator na (waar gewoon geasfalteerde wegen zijn) is er één geasfalteerde weg gemaakt in Mongolië, helemaal van Oost naar West. Wat heerlijk snel en zonder hobbels (af en toe wel overstekend wild), zo'n 300km afgelegd in 1 middag!
In UB hebben we 's avonds nog in een restaurantje gegeten en daarna werden we naar het hostel gebracht waar we de laatste 2 nachtjes in Mongolië zouden verblijven... heerlijk zacht bed en heerlijk lang geslapen!

Dag 8
Laatste dagje in Mongolië verblijven we in Ulan Bator zelf.
Een stad waar meer dan één miljoen mensen wonen (2.6 miljoen in heel Mongolië), een stad met veel fabrieken, een stad met veel smog, een stad waar velen in grauwe gebouwen wonen, een stad waar ook nog velen in gers wonen, een stad met stromend water, een stad met billboards, een stad met files, een stad waar men erg slecht rijd en vele ongelukken gebeuren, maar een stad dat enorm groeit en trots is op het feit dat het weer democratisch is en zijn geloof kan beoefenen.
Bert bood ons nog één van z'n chauffeurtjes aan en we hadden dus voor de hele dag een privéchauffeur die ons overal een bracht en overal netjes op ons wachtte! Heel relax! 's Ochtends naar Gandan Khiid geweest: het grootste klooster van Mongolië. Deze stond eerst in het midden van UB, maar die is in 1838 verplaatst naar zijn huidige locatie. Een eeuw later groeide het klooster en bevatte het 9 tempels of instituten, een bibliotheek en huisde ongeveer 5000 monniken. Ook dit klooster werd natuurlijk weer door de communisten in 1938 behoorlijk vernietigd. De monniken werden vermoord, gevangen genomen of gedwongen het leger in. Vijf tempels zijn toen vernield, de overig gebleven tempels werden gebruikt door Russische ambtenaren of als stal voor paarden, over heiligschennis gesproken...
De tempels van het klooster waren erg mooi, maar alles eromheen was nogal rommelig. Vele stukken van de straat zijn gewoon zand en er veel tegels liggen los. Ook zijn er veel verkopers van vogelvoer, dus er zijn heel veel duiven te vinden in het klooster. In de grootste tempel stond een 26,5 meter hoog beeld van Janraisig. Ook dit beeld was vernietigd in 1938, maar in 1996 weer herbouwd.
Na het bezoeken van het klooster zijn we naar het Nationaal historisch museum van Mongolië geweest. Vervolgens heerlijk gegeten bij ‘Modern Nomads', een restaurant die Mongools eten op een wat moderne manier klaarmaakt, erg lekker! Vervolgens het Natuur historisch museum bezocht, waar vele complete dinosaurusskeletten en botten aanwezig waren en (voor de liefhebber) inclusief één compleet skelet van een 3m grote, 5 ton zware, vleesetende tarbosaurus! Erg mooi en interessant om te zien. Vervolgens een bezoek gedaan aan het bekendste plein van Ulan Bator: Sakhbaatar plein, waar het imponerende staatsgebouw aan staat. Daarna nog even de supermarkt en de gigantisch grote shopping mall ingedoken, om weer op tijd thuis te zijn. Aangezien morgen om 6:20 de transfer klaar staat om ons naar de trein naar Beijing te brengen!

Liefs Yasmin en Wouter